“โกง” เนื่องจากโลกยุคปัจจุบันมีการประกอบธุรกิจกันอย่างหลากหลายและกว้างขวาง ไม่ว่าชาวไทยหรือชาวต่างชาติ และไม่ว่าคนระดับใดก็ตาม คำว่าโกงนี้ก็มีให้เห็นอยู่อย่างแพร่หลาย ซึ่งเกี่ยวกับการโกงนั้น ถือเป็นความผิดอาญาฐานหนึ่ง โดยเป็นฐานความผิดที่ปัจจุบันมีคดีความฟ้องร้องขึ้นสู่ศาลเป็นจำนวนมาก ซึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 341 ได้บัญญัติความหมายและบทลงโทษความผิดฐานฉ้อโกงไว้ว่า "ผู้ใดโดยทุจริต หลอกลวงผู้อื่นด้วยการแสดงข้อความอันเป็นเท็จ หรือปกปิดข้อความจริงซึ่งควรบอกให้แจ้ง และโดยการหลอกลวงดังว่านั้นได้ไปซึ่งทรัพย์สินจากผู้ถูกหลอกลวงหรือบุคคลที่สาม หรือทำให้ผู้ถูกหลอกลวงหรือบุคคลที่สาม ทำ ถอน หรือทำลายเอกสารสิทธิ ผู้นั้นกระทำความผิดฐานฉ้อโกง ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามปี หรือปรับไม่เกินหกพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ" เมื่อพิจารณาจากบทบัญญัติดังกล่าวจะเห็นว่าผู้กระทำจะต้องรับผิดในความผิดฐานฉ้อโกงนั้นจะต้องมีองค์ประกอบ ดังนี้

1.ผู้กระทำต้องมีเจตนาทุจริตหลอกลวงผู้อื่นด้วยการ แสดงข้อความอันเป็นเท็จต่อผู้อื่น หรือ ปกปิดข้อความจริงซึ่งควรบอกให้แจ้งชัดแก่ผู้อื่น โดยเจตนาทุจริตดังกล่าวนั้นจะต้องเป็นเจตนาที่มีเจตนามาตั้งแต่ต้น

2.ผลจากการหลอกลวงดังกล่าวข้างต้น ทำให้ผู้กระทำผิดได้ไปซึ่งทรัพย์สินจากผู้ถูกหลอกลวงหรือบุคคลที่สาม หรือทำให้ผู้ถูกหลอกลวงหรือบุคคลที่สาม ทำ ถอน หรือทำลายเอกสารสิทธิ

3.นอกจากนี้ผู้เสียหาย (ผู้ถูกหลอกลวง) จะต้องเป็นผู้เสียหายโดยนิตินัยด้วย กล่าวคือ ผู้เสียหายจะต้องไม่มีส่วนร่วม ตัวการ ผู้ใช้ให้กระทำความผิด

การฟ้องร้องดำเนินคดีฉ้อโกง

คดีความผิดฐานฉ้อโกงนั้นกฎหมายกำหนดอัตราโทษจำคุกไม่เกิน 3 ปี หรือปรับไม่เกิน 6,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ดังนั้นคดีฉ้อโกงจึงอยู่ในเขตอำนาจของศาลแขวง โดยการฟ้องคดีจะต้องฟ้องคดียังศาลที่มูลเหตุแห่งคดีฉ้อโกงนั้นเกิดขึ้นเช่นเดียวกับความผิดอาญาฐานอื่น

นอกจากนี้ความผิดฐานฉ้อโกงยังเป็นคดีความผิดอันยอมความได้ การฟ้องร้องดำเนินคดีจะต้องกระทำภายในระยะเวลา 3 เดือนนับแต่วันที่รู้เรื่องและรู้ตัวผู้กระทำคามผิด หรือจะต้องแจ้งความร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวนภายในระยะเวลา 3 เดือนนับแต่วันที่รู้เรื่องและรู้ตัวผู้กระทำคามผิดเช่นเดียวกัน มิฉะนั้นแล้ว คดีเป็นอันขาดอายุความ สิทธิการฟ้องร้องดำเนินคดีย่อมระงับไป ทั้งนี้ คดีฉ้อโกงนั้นเป็นความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ ดังนั้นส่วนใหญ่ผู้ที่เป็นโจทก์ฟ้องคดีก็ประสงค์จะได้ทรัพย์สินที่จำเลยเอาไปนั้นกลับคืนเท่านั้น มิได้มุ่งหวังว่าจะต้องให้จำเลยต้องรับโทษจำคุก